GÜLÜMSEYECEĞİM
Her şeyin.. evet..herşeyin hızla tüketildiği , değersizleştirildiği günleri tüketiyoruz..Bir geciş döremi mi onu da kestirmek çok zor...
Sevgiler tükeniyor.. dostluklar tükeniyor hızla..Biz.. Samanyolu bestesinin yapıldığı yokluk döneminin çocuklarıydık.O zamanki sevgilerin güzelliklerin bize az geldi dönemler..Tüh .. farkına varamadık.. Telden arabalarımız ..kamıştan bez bebeklerimiz vardı..
Saklambaçımız vardı gece yarılarına kadar.
Vay be ne şanslıymışız!
Paylaşmayı da.. iyi yapılana bravo demeyi de o zaman öğrendik..Çoğumuz uzatmaları oyruyoruz..Düdüğe kadar..
Samanyolu şarkısını sevgiyi az bulduğumuz o zamanın şarkısını hala tüketemedik..
Yaşamı o kadar zorlaştırdık ki..
Sevgiyi..dostluğu..arkadaşlığı..paylaşmayı..iltifat etmeyi..özür dilemeyi..
Teşekkür etmeyi..
Hele dostluğu..
Çok zorlaştırdık..
Bir tek şey kaldı.. Dostlarıma mesaj olsun;
GÜLÜMSEMEK...
Zamana inat, metal düşünmeme de inat..
Ehh yani... gülümseyecem!
